tíma

(-da, -t), v.

1) only with a negative, t. eigi, to be reluctant, grudge (hann tímdi eigi at gefa mönnum sínum mat);

2) e-n tímir e-t, it befalls one;

3) refl., tímast, to happen to one, befall one.

* * *

d, only used with a negative; tíma ekki, to grudge, be distressed at an outlay; hann var svá sinkr at hann tímdi öngu at launa, Fas. iii. 40; hann hafði auð fjár, an tímdi hvárki at hafa sjálfr né láta aðra hafa, Þórð. 50 new Ed.; þú tímir ekki til at vinna at þú fáir nökkura framkvæmd, Fær. 24; Atli tímdi ekki at halda vinnu-menn, Háv. 53; hann tímir af öngu at sjá, Stj. 516, hann tímdi eigi at gefa mönnum sínum mat, Fas. ii. 104.

II. impers. to ‘betime’, befall; varð honum þat sem margan tímir, Fb. i. 208.

III. reflex. to happen to one, betide or befall one (cp. Dan. times); ef tímask vill, er slíkum manni tók svá þungt at tímask, Al. 122.